Περιπέτειες στον παιδίατρό μας (δεν είμαστε «κουλ», ε, και;)» Μετάφραση25. 05. 2018

Ο παιδίατρός μας είναι πολύ «κούλ». Μπορεί μια δεκάδα μωρών να κλαίνε υστερικά στην αίθουσα αναμονής και αυτός χαμογελά. Χαμογελούν και μαμάδες περιμένοντας για τον έλεγχο.

Εκτός από μένα.

Όποτε πάμε με τον Γιώργο στον γιατρό, όλα πάνε στραβά ήδη από το πρωί. Δεν του αρέσει το πρωϊνό. Βαριέται να παίζει μόνος του έστω πέντε λεπτά. Αν και καταφέρνω τελικά να ετοιμάσω την τσάντα, να μην ξεχάσω πιπίλα, να πάμε γρήγορα στο ιατρείο με το αυτοκίνητο,...

Πάντα συμβαίνει κάτι το εντελώς αναπάντεχο.

Μια ο Γιώργος αποκοιμάται ακριβώς πέντε λεπτά πριν μπούμε στο ιατρείο, ύστερα ξεσπάει σε κλάμα τόσο έντονο, που μου κάνει εντύπωση που δεν μας έχει βρει προς το παρόν η διοίκηση της Κρατικής Όπερας της Πράγας για να τον προσλάβουν αμέσως. Την άλλη φορά κατουράει πάνω μου, πάνω σε μια πανέμορφη καινούργια λευκή μπλούζα και όλη η τοπική συνοικία γνωρίζει τι σουτιέν φορούσα εκείνη την ημέρα. Τις άλλες φορές ύποπτα, πάνε στην αρχή όλα καλά, απλώς δεν καταφέρνω κομψά να παρκάρω, με κοροϊδεύουν οι περαστικοί και έπειτα περπατούμε μισό χιλιόμετρο συν τοις άλλοις μου πέφτουν τα πάντα, ενώ κρατώ στα χέρια τον αγαπημένο μου δωδεκάκιλο δεκάμηνο κούκλο.

Τι να πω.

Ίσως αυτό είναι τελικά το στυλ μας. Το αστείο, το ασχεδίαστο, το οτιδήποτε μόνο όχι το «κουλ».

Το να έχουμε ατέλειες είναι ανθρώπινο. Και τελικά, μου αρέσει έτσι.
​