Ανακαλύπτοντας τα ίχνη των προγόνων μας» Μετάφραση11. 08. 2022

Φέτος μας «αποχαιρέτησε» για πάντα και ο Έλληνας παππούς. Σύμφωνα με όλα τα δεδομένα αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε έναν άγνωστο προορισμό. Η διαίσθησή μου μας οδήγησε στο Πήλιο. Ο παππούς μου καταγόταν από τις Μηλιές. Εκεί κυκλοφορεί και το παραδοσιακό τρενάκι ατμού. «Ήταν σημάδι», εκεί πρέπει να πάμε, θα κάνουμε και τη διαδρομή με το τρενάκι και θα ανακαλύψουμε το χωριό του παππού και θα τον τιμήσουμε όπως πρέπει.

Τελικά στο Πήλιο μείναμε 2 βδομάδες. Τον παράδεισο όμως, το παραθαλάσσιο χωριουδάκι, όπου μέναμε, δεν θα σας τον αποκαλύψω, απλώς θα σας πω, ότι πουθενά δεν έχω ξαναδεί τόσο ροζ παραλίες, τόσο γαλάζια νερά Παγασητικού και τόσο μεγαλοπρεπείς ελαιώνες που απλώνονται στους γύρω λόφους, οι οποίοι είναι στολισμένοι με πέτρινα σπιτάκια και χρωματιστά παντζούρια. Παντού πετούσαν χελιδόνια. Στην άκρη του κόλπου του χωριού λίγες βαρκούλες ετοιμάζονταν κάθε βραδιά για ψάρεμα. Χταπόδια κρεμασμένα απέναντι σε ψαροταβέρνες μαγνήτιζαν τα βλέμματα όλων των περαστικών. Ο κόσμος υπήρχε, δεν ήμασταν μόνοι μας, αλλά δεν ήταν πολύς, δεν ήταν λίγος. Ήταν παράδεισος.
Κάποιες φορές κάναμε διάφορες μικρές διαδρομές, μια φορά περάσαμε πολύ όμορφα και με τους φίλους μας σε ένα κοντινό χωριό και πραγματοποιήσαμε και τη διαδρομή μας με το τρενάκι.

(Προσοχή, όσοι ενδιαφέρεστε για αυτή τη διαδρομή από τη Άνω Λεχωνιά στις Μηλιές, το τρενάκι κυκλοφορεί μόνο τα Σαββατοκύριακα και πρέπει να αγοράσετε τα εισιτήρια κανονικά μέσω e-shop του ΟΣΕ στην www.ose.gr)

Στις Μηλιές με έπιασε πολλή συγκίνηση. Πάλι ήμασταν τυχεροί. Μετά την ανηφόρα από τη σιδηροδρομική στάση προς την πλατεία ανακαλύψαμε μια παραμυθένια παιδική χαρά, πάλι κάτω από τα πλατάνια με θέα τον Παγασητικό, και το υπόλοιπο χωριό περικυκλωμένο από ταβέρνες και ένα εκκλησάκι. Χαζεύαμε ώρες εκεί, τρώγοντας μια πρασόπιτα και ανάψαμε και το κερί για τον παππού. Φεύγοντας μίλησα με έναν κύριο, έναν παππού, που καθόταν σε ξενοδοχείο απέναντι από ένα μισογκρεμισμένο ψηλό κτήριο. Του περιέγραφα το ταξίδι μας και του μιλούσα για τον παππού. Δεν τον θυμόταν. Μας είπε όμως ότι το καταστραμμένο κτίριο ήταν παλιά νερόμυλος. Λίγες μέρες αργότερα έμαθα από τη μαμά ότι ο παππούς είχε μεγαλώσει σε έναν παλιό τριώροφο μύλο, άρα, εκείνο έπρεπε να ήταν.

Είμαι πολύ ευγνώμων που κάναμε αυτό το ταξίδι.

Είμαι χαρούμενη που βρεθήκαμε και αυτή τη φορά με φίλους, που μερικούς βλέπουμε κάθε χρονιά και άλλους είδαμε μετά από χρόνια.

Ξαφνικά το παρελθόν έγινε το μέλλον με τη μηχανή και την ενέργεια του παρόντος.
​
Προσπαθείτε και εσείς να εφαρμόζετε την ενσυνειδητότητα στα ταξίδια σας; Εύχομαι να έχετε τις όμορφες στιγμές σας πάντα αποτυπωμένες στην καρδιά!